Przystanek Wrocek – Pani Magdo, cóż też Pani zmalowała?

Rewolucje pod znakiem kuchni polskiej

Magda Gessler vel „Właścicielka kilkunastu restauracji i niekwestionowany autorytet kulinarny” zawitała do Wrocławia. Odwiedziła „na szybko” Bar na Szybkiej i naprędce przemianowała go na ciężkostrawny Przystanek Wrocek. Ciężkostrawny pod względem nazwy (kto na Wrocław mówi Wrocek?!) oraz wtórnej odsłony polskiej kuchni.

Choć od początku opis wrocławskiej rewolucji nie zapowiadał przełomu dla miejscowej gastronomii, postanowiłam się nie zrażać. Przecież polską kuchnię można dopracować do perfekcji, a i w prostym i oklepanym wręcz we Wrocławiu burgerze można odnaleźć coś nowego – łudziłam się. A problemy zaczęły się już podczas poszukiwań baru. Choć obie pracujemy w tych okolicach, żadna z nas nie miała pojęcia dokąd dokładnie się udać, zwariowała też nawigacja. Dodatkowo, konfundujący jest restauracyjny szyld na ogrodzeniu tutejszej Biedronki. Dopiero strzałki kierujące do lokalu, które przypomniały nam podstawówkowe podchody, ułatwiły dotarcie na miejsce.

Wnętrze jest proste, ale dość przyjemne. Sporych rozmiarów fototapeta z widoczkiem Wrocławia, stoliki z ceratą imitującą starą gazetę oraz półka z przetworami – słoiki z zupami i sokami, ale znajdzie się tu też coś dla amatorów grzybków. Zaraz obok mieści się kasa, za którą wypisano aktualne menu. Tuż przy miejscu, gdzie potencjalnie może zbierać się kolejka, otwarte pojemniki z surówkami, nie kojarzące się bynajmniej z estetycznym prezentowaniem jedzenia. Mam wrażenie, że gdy tylko się obejrzę, spacerują po nich muchy – może warto byłoby osłonić tę strefę?

Zamawiamy tradycyjne dania, bo to one dominują w menu. Decydujemy się na zupę kalafiorową (5 zł), pierogi ruskie (10 zł) i kotleta schabowego z ziemniakami (16 zł), plus cappuccino (8 zł) i wodę. Po rewolucji do karty trafiły też burgery – nasz wybór pada na tego w wersji tradycyjnej (16 zł). Odchodząc od kasy, dostajemy niewielką karteczkę z numerem, którą kazano nam umieścić na stoliku.

Ruch jest dość spory, ale nie mija 10 minut, a dostaję zupę i kawę. Kelnerka z kwaśną miną upomina, że numerek należy umieścić w bardziej widocznym miejscu, bo ona nas szukać nie będzie. Mój nastrój po tej uwadze odpowiadał smakowi zupy. Nie spodziewam się fajerwerków, ale zaserwowana mi kalafiorowa składała się przede wszystkim z wody suto zabielonej śmietaną (ależ, Pani Magdo!), z gdzieniegdzie smętnie pływającymi kawałkami warzyw. Bez charakteru, a moja mama ugotowałaby ją o niebo lepiej.

[Kasi zdanie odrębne: mi, w przeciwieństwie do Agi, zupa smakowała. Na moje oko warzyw było sporo (choć to może wina braku okularów ;)), smak kalafiora i koperku był wyraźnie wyczuwalny, a takiej zupy po prostu nie wyobrażam sobie bez choć delikatnego zabielenia. Odjęłabym jednak odrobinę marchewki, która niepotrzebnie przesłodziła całość.]

Zaraz potem na naszym stole pojawiają się wszystkie trzy dania główne. Zdumiona spoglądam na burgera, bo już z daleka nie wzbudza mojego zaufania i, niestety, nie mylę się. Bułka to styropian w czystej postaci, okraszony suto ketchupem i majonezem. Środek? Kilka strzępków sałaty lodowej i cebuli oraz kotlet o średnicy POŁOWY bułki. Jeśli mogłabym wybierać, to najbardziej z całego zestawu podobały mi się dwa plasterki pomidora. Smakowało to tak sucho, jak tylko suchym może być burger. Zapomnijcie o stopniu wysmażenia mięsa, zapomnijcie o smacznych dodatkach. Przystanek Wrocek zaserwuje Wam najsmutniejszego burgera we Wrocławiu.

Docierające do nas dźwięki tłuczonego mięsa, pozwoliły mieć nadzieję, że zaserwowany kotlet schabowy będzie świeży. I był, faktycznie, niestety komuś zabrakło cierpliwości, by rozbić mięso jak należy i w efekcie na nasz stół wjechał twardawy schaboszczak pokryty całkiem pokaźną panierką. Ziemniaki okraszono szczodrze tłuszczykiem, więc całość prezentowała się w standardowo barowym stylu. A więc dość poprawnie, ale gdzie efekt wow?

Najjaśniejszym punktem wizyty okazują się pierogi ruskie. Uczciwa porcja ucieszy niejednego głodomora, a samej potrawie nie sposób cokolwiek zarzucić. Ciasto było cienkie, a farsz mocno serowy, do środka nie żałowano również cebuli. Gdyby poziom pierogów prezentowały pozostałe dania, zapewne wrażenia z wizyty byłyby też inne.

Odwiedziny w Przystanku Wrocek były dla mnie smutnym podsumowaniem efektów telewizyjnego show w wykonaniu Magdy Gessler. Po raz drugi (pierwszy raz w Tapas Rybka w Gdańsku-Brzeźnie) w następstwie Kuchennych Rewolucji, rozczarowuję się półśrodkami i umiarkowanie zjadliwym jedzeniem. Żal mi właścicieli Baru na Szybkiej, którzy zaufali telewizyjnemu autorytetowi i pozwolili stworzyć u siebie bar o karykaturalnej nazwie, niewnoszący nic nowego do wrocławskiej gastronomii. Szkoda, wielka szkoda.

Aga